MICHAŁ STROGOFF

Siedmioodcinkowy serial "Michał Strogof" wyprodukowany w latach 1975-1976 w koprodukcji austriacko-belgijsko-francusko-szwajcarsko-węgiersko-włosko-erefenowskiej (niemieckiej) wyświetlany był u nas pod koniec lat 70-tych lub na początku 80-tych. Praktycznie przeszedł by bez echa poza drobnym faktem ... ale po kolei.

Serial ten, oparty na powieści Juliusza Verna, pokazuje nam dwie różne postacie i dwie różne drogi dążenia do celu. Pierwszą z nich jest tytułowy bohater, kapitan Michał Strogof, który podejmuje się niebezpiecznej misji dotarcia do brata cara przebywającego w Irkucku. Nie jest to łatwa misja bowiem w tych czasach - a był to rok 1875 - zaczęły się gromadzić wojska tatarskie pod wodzą byłego pułkownika armii cesarskiej - Iwana Ogareffa oraz tatarskiego księcia z Turkiestanu - Feofara. Bunt tych plemion zdołał opanować znaczne obszary Syberii. Przed Strogowem nie lada zadanie bowiem aby dotrzeć do celu musi przebyć 5000 mil przez tereny zajęte przez wroga.

Kolejną ważną postacią w filmie jest wspomniany wcześniej Iwan Ogareff, który dąży do zdobycia Omska a następnie po jego podbiciu kieruje się tam gdzie przebywa brat cara czyli do Irkucka. Towarzyszy mu jego ukochana, cyganka Sangare. Ogareff to podstępny przeciwnik i bardzo inteligentny oraz spostrzegawczy. To on przyczynia się do zdemaskowania Strogowa a także wdraża w życie swój plan przedostania się do Irkucka jako właśnie kurier carski. Ma swoje cele i stara się za wszelką cenę je osiągnąć. Wie, że Strogow jest dla niego silnym przeciwnikiem a mimo to nie ma odwagi spełnić życzenie swojej dziewczyny i zabić go. Tym samym wystawia go na różne próby a w rezultacie w końcowym odcinku dochodzi do konfrontacji między Strogowem a Ogareffem. Umierającemu Iwanowi Michał mówi, że od tej chwili może należeć do jego przyjaciół. Zrozumiał, że Ogareff tak samo jak on dla swoich idei oddał życie bez wahania.

Jest jeszcze Nadia, dziewczyna którą Strogow poznaje w pociągu, która jest córką uchodźcy politycznego i w poszukiwaniu swego ojca również kieruje się na Syberię. Michał, wiedząc jak ważna jest dla niego misja i jakie niebezpieczeństwa może ściągnąć na siebie podróżujący samotny człowiek proponuje Nadii wspólną wyprawę na Syberię pod przykrywką małżeństwa. Dziewczyna zgadza się, aczkolwiek nic nie wie o swoim "mężu". Nie wie skąd pochodzi i jaki jest jego prawdziwy cel. Mimo dużych wątpliwości trzymają się razem. Nadia, wkrótce będzie dużym wsparciem dla Strogowa.

W serialu tym też pojawia się dwójka dziennikarzy zachodnich, którzy podróżując zbierają materiały do swych gazet. Oglądając ten film zawsze zastanawiała mnie ta ich spokojność w momencie największego zagrożenia. Zawsze potrafili znaleźć sposób by się wywinąć jeśli nie strażom to z tatarskiej niewoli. Ich prawdziwa tożsamość zostaje ujawniona w ostatnim odcinku. Jednak ich obecność nie ma wpływu na przebieg misji Strogowa, więc spokojnie mogli by sobie darować te postacie.

Warto wspomnieć o przyczynach pamiętania wśród nas tego serialu. Przede wszystkim scena z wypalaniem oczu głównemu bohaterowi (mam nadzieję, że nie spoileruję). Chyba każdy z nas to przeżywał i gdzieś tam w pamięci pozostała ta scena. Inną rzeczą jest oczywiście wspaniała muzyka Vladimira Cosmy i chodzi mi głównie o dwa utwory. Utwór grany podczas napisów początkowych i końcowych. Dwa różne utwory. Pierwszy jest szybki, zrywający do boju a ostatni spokojny w tonacji ballady (i właśnie ten utwór zapamiętaliśmy najlepiej). Poniżej zamieszczam obie wersje do odsłuchania.

muzyka z czołówki

muzyka z końcówki (temat Nadii)

Minusem oglądania tego serialu były nocne sceny. Budżet chyba nie był wystarczający bowiem postawiono na realizm tych scen i nie wykorzystano w nich oświetlenia. Skutek był taki iż nic nie było widać, jakieś przebłyski i cienie. Nawet scena finałowa rozgrywa się w nocy (a szkoda bo to ważna scena) i to trochę psuje oglądanie. Pocieszające jest to, iż takich scen nie ma zbyt dużo w serialu.

Kolejnym minusem jest monotonność. Może w tamtych czasach to każdy film przygodowy cieszył nasze oczy ale oglądanie przez połowę (co najmniej 4 odcinki) bohatera przemierzającego różne miasta i stepy, który w sumie jak nie jeździł na statku czy w pociągu to przesiadał się na konie. Akcja dłużyła się niemiłosiernie, dopiero druga połowa serialu (tak gdzieś od piątego odcinka) nabiera z lekka tempa.

Mimo to cieszę się, że po tylu latach mogłem ponownie zasiąść przed komputerem i przypomnieć sobie serial, którego pamiętał głównie przez muzykę. Nawet posiadam w swojej kolekcji płytę analogową ze ścieżką dźwiękową do tego serialu napisaną przez rewelacyjnego Vladimira Cosme.